به گزارش کرد پرس، کمبود داروهای حیاتی مانند انسولین لوومیر، میزوپروستول و شربت تنتور اپیوم طی ماه های اخیر به یکی از جدی ترین دغدغه های بیماران در استان کردستان تبدیل شده است. مسئولان حوزه غذا و دارو اگرچه این کمبودها را ناشی از کاهش تولید، مشکلات تأمین مواد اولیه و تصمیمات کلان کشوری می دانند، اما این توضیحات برای بیمارانی که هر روز با خطر وقفه در درمان مواجه اند، پاسخ قانع کننده ای نیست.

بر اساس اظهارات معاون غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی کردستان، هرچند بر «ملی بودن» کمبود داروهای خاص تأکید می شود، اما واقعیت میدانی برای بیماران چیز دیگری است؛ واقعیتی که با صف های طولانی داروخانه ها، نسخه های بی نتیجه و اضطراب خانواده ها گره خورده است.

بیماران دیابتی، از جمله آسیب پذیرترین گروه ها، بیش از دیگران تحت فشار این وضعیت قرار گرفته اند؛ کاهش تولید انسولین لوومیر و وعده جایگزینی آن با نسل جدید انسولین ها، در حالی مطرح می شود که هنوز بسیاری از بیماران به داروهای جایگزین دسترسی مناسب ندارند یا آموزش و اطمینان کافی برای تغییر درمان خود دریافت نکرده اند؛ توزیع چند هزار عدد انسولین، هرچند در آمار قابل توجه به نظر می رسد، اما در برابر نیاز واقعی بیماران استان و تداوم درمان آنان، همچنان ناکافی است.

در مورد داروی میزوپروستول نیز اگرچه گفته می شود کردستان دیرتر از سایر استان ها با کمبود مواجه شده، اما همین «دیرتر» بودن نیز نتوانسته مانع بروز بحران در مراکز درمانی شود؛ ابلاغ دستورالعمل های جایگزین درمانی، بیشتر شبیه راه حل های موقت است تا پاسخ اساسی به یک نیاز حیاتی، به ویژه زمانی که پای سلامت مادران و بیماران خاص در میان است.

وضعیت شربت تنتور اپیوم نیز نمونه دیگری از آسیب پذیری زنجیره تأمین دارو در کشور است؛ دارویی که به دلیل وابستگی کامل به تأمین داخلی ماده اولیه، با کوچک ترین اختلال دچار کمبود می شود؛ تخصیص سهمیه محدود برای مراکز درمان نگهدارنده، اگرچه اقدامی ضروری است، اما نمی تواند نگرانی بیماران تحت درمان های ترک اعتیاد را به طور کامل برطرف کند.

هرچند معاونت غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی کردستان بر شفافیت، پیگیری و دفاع از حقوق بیماران تأکید دارد، اما پرسش اساسی اینجاست که چرا با وجود تکرار این کمبودها در سال های اخیر، هنوز راهکارهای پایدار و پیشگیرانه در سطح ملی به اجرا نرسیده است؟ چرا بار تصمیمات کلان و ضعف های ساختاری، همواره بر دوش بیماران و خانواده های آنان سنگینی می کند؟

به نظر می رسد تا زمانی که سیاست گذاری دارویی کشور از حالت واکنشی و موقتی خارج نشود و برنامه ای شفاف و بلندمدت برای تولید، تأمین و توزیع داروهای حیاتی تدوین نشود، کمبود دارو همچنان به عنوان یک «مسئله ملی» باقی خواهد ماند؛ مسئله ای که هزینه اصلی آن را نه آمارها، بلکه بیماران پرداخت می کنند.